เช้าวันจันทร์ เมื่อฉันได้ตื่นขึ้นมา
ยังคงมีเพียงรอยน้ำตา ที่ไหลลงเปียกหมอน
วันอังคาร ก็ไม่ได้หลับได้นอน
ภาพเธอจะยังคอยตามหลอนอยู่ อย่างนี้ทุกเวลา
วันพุธ ที่สุดแห่งความเศร้าเสียใจ
คือวันที่เธอจากฉันไป ไม่มีวันกลับมา
พฤหัส มองอะไรก็ขัดลูกตา
เพียงได้ยินแค่เพียงค่ำล่ำลาได้ยินแค่เสียเธอ
แล้ววันศุกร์ ไม่สุขเหมือนชื่อวัน
ยังมีแค่ตัว ฉันลำฟพังไม่เหลือใคร
วันเสาร์ ยิ่งเหงายิ่งเศร้าใจ
เวลาแห่งความเสียใจมันผ่านไปช้าๆ
ในเจ็ดวัน ไม่เคยจะมีวันไหน
ที่ฉันไม่นอนร้องไห้
ตั้งแต่เธอจากไปชีวิตที่เหลือก็เหมือนจะพังทลาย
เจ็ดวันแห่งความปวดร้าว
มันเศร้าเกินใครจะเข้าใจ
ต้องอยู่กับฝันร้าย...ทั้งเจ็ดวัน
วันอาทิตย์ ก็ไม่มีสิทธิ์จะโทษใคร
ต้องโทษตัวเองที่ง่ายไป ที่ยอมให้เขา
ทุกๆ วันต้องพยายามลืมเรื่องราว
ต้องพยายามลืมภาพเก่า ที่เธอทิ้งไว้....
ในเจ็ดวัน ไม่เคยจะมีวันไหน
ที่ฉันไม่นอนร้องไห้
ตั้งแต่เธอจากไปชีวิตที่เหลือก็เหมือนจะพังทลาย
เจ็ดวันแห่งความปวดร้าว
มันเศร้าเกินใครจะเข้าใจ
ต้องอยู่กับฝันร้าย...ทั้งเจ็ดวัน
ในเจ็ดวัน ไม่เคยจะมีวันไหน
ที่ฉันไม่นอนร้องไห้
ตั้งแต่เธอจากไปชีวิตที่เหลือก็เหมือนจะพังทลาย
เจ็ดวันแห่งความปวดร้าว
มันเศร้าเกินใครจะเข้าใจ
ต้องอยู่กับฝันร้าย...ทั้งเจ็ดวัน